Elimde Kalanlar

Aslında kaybetmek;
Kötü zamanlara tanık olmak değildir.
Yaralanmak, elindekini yitirmek,
Keşke demek, pişman olmak,
Eksik kalmak, tamamlayamamak değildir.
Kazanamamak değildir,
Giden bir otobüs camının ardından sigara içmek,
Kaldırımlara ağır gelmek değildir, renkli bir tabloda.
Bir sokak lambasının yakıcı aydınlığında oturmak, sonsuz bir gecede.
Duyduklarının ardından buz gibi soğuk hissetmek,
Titreyerek uyanmak değildir bilindik korkulara.
Sadece yüreklerde saklanması değildir,
Ortaya çıkarılmaya sakınılan bir sevdanın.
Zamanın diyetini ödemek değildir umutlar uğruna.
Aslında kaybetmek;
Ruhun ve bedenin ayrı yerlerde ayrı sevişmeler yapması değildir,
Gün batımında başlayıp devam edememiş aşklar,
Gözlerden ayrılan yaşlar,
Dalından kopan yaprak,
Solmuş çiçekler değildir.
Aslında kaybetmek;
Bir sabah kokusunda, elinde kalanlara bakıp,
Gönlüne zincir vurup dar zamanların,
Sensiz bir mutluluğa uğurlarken sevgiliyi,
Kendi ruhunu aldatmak kadar kaçınılmazdır.
Aslında kaybetmek;
Yıldızlar altında, bu şiiri yazmak kadar inanılmazdır...